ايمپلنت دنداني در كودكان : بيماران در حال رشد اغلب به بازسازي هاي پروتزي در نواحي بي دندان نياز دارند. تروما و هاپيودنشيا شابع ترين ناهنجاري هاي مسبب بي دنداني مادرزادي كودكان هستند. درمان معمول بيماران قبل از تكميل رشد اسكلتي و دنداني، پروتزهاي متحرك است.
با اين حال تحليل استخوان الويول باقي مانده، مشكلات پريودنتال و پوسيدگي هاي ثانويه با كاربرد پروتز متحرك افزايش مي يابد. امروزه ايمپلنت به علت كاهش نياز به اماده سازي دنداني در بي دنداني نسبي، افزايش گير وثبات در بي دنداني كامل، افزايش زيبايي و قدرت جوندگي و بهبود كيفيت زندگي در بسياري موارد بهترين طرح درمان در نواحي بي دندان بوده و تمايل به استفاده از آن به علت موفقيت پوتزهاي متكي بر ان رو به افزايش است.
در يك متااناليز، ميزان بقاي ايمپلنت ۶ ماه بعد از تحمل بار ۹۳٫۶ % براي دنچرهاي نسبي ثابت و ۹۷٫۵ % براي روكش هاي تك ذكر شد. بزرگ ترين نگراني در قراردهي ايمپلنت در كودكان و نوجوانان، رشد اسكلتي و دنداني است. اثر رشد بر موقعيت ايمپلنت و اثر ايمپلنت و پروتزهاي متكي بر ان بر رشد اسكلتي و دنداني ، محدوديت هايي در كاربرد معمول ان در افراد در حال رشد ايجاد مي نمايد. درخواست بيشتر جهت كاربرد ايمپلنت به علت افزايش اگاهي والدين از اثرات مثبت رواني آن، همچنين تمايل به درماني با ثبات تر و بهبود حفظ استخوان از نظر فيزيوليژيكي در نواحي بي دندان مادرزادي يا ترومايي در مقايسه با پروتز متحرك، دندانپزشك را مجبور به ارزيابي و اگاهي بيشتر از روند رشد و اثرات متقابل آن با قراردهي ايمپلنت مي نمايد.
با وجود مزاياي كاريرد زودهنگام ايمپلنت در برخي بيماران با شرايط ويژه با فواصل زياد بين دنداني قراردهي تاخيري ايمپلنت تا زمان تكميل رشد اسكلتي و دنداني و كاريرد درمان هاي جايگزين نظير پروتزهاي متحرك و ثابت و ارتودنسي ثابت شده است. زيرا ايمپلنت در يك محيط ديناميك قرار داده مي شود و مشابه دندان عمل نمي كند و در طي رشد و جابجايي دندان ها نيز ثابت است و سبب ناهنجاري و برهم زدن رديف دنداني مي شود.
از سوي ديگر تفاوت هاي فردي فراوان و غير قابل پيش بيني به خصوص قبل از تكميل رشد نيز پيشگويي نتايج ايمپلنت گذاري را ناممكن مي سازد. لذا قراردهي ايمپلنت در دوران دنداني مختلط و حتي طي بلوغ، پيش اگهي محدودي دارد و درصورتي كه دندان پزشك مجبور به قراردهي زودهنگام ايمپلنت است، نواحي بي دندان طويل تر و متعددتر بر بي دنداني هاي منفرد برتري دارند.
ايمپلنت دنداني در كودكان : بيماران در حال رشد اغلب به بازسازي هاي پروتزي در نواحي بي دندان نياز دارند. تروما و هاپيودنشيا شابع ترين ناهنجاري هاي مسبب بي دنداني مادرزادي كودكان هستند. درمان معمول بيماران قبل از تكميل رشد اسكلتي و دنداني، پروتزهاي متحرك است.
با اين حال تحليل استخوان الويول باقي مانده، مشكلات پريودنتال و پوسيدگي هاي ثانويه با كاربرد پروتز متحرك افزايش مي يابد. امروزه ايمپلنت به علت كاهش نياز به اماده سازي دنداني در بي دنداني نسبي، افزايش گير وثبات در بي دنداني كامل، افزايش زيبايي و قدرت جوندگي و بهبود كيفيت زندگي در بسياري موارد بهترين طرح درمان در نواحي بي دندان بوده و تمايل به استفاده از آن به علت موفقيت پوتزهاي متكي بر ان رو به افزايش است.
در يك متااناليز، ميزان بقاي ايمپلنت ۶ ماه بعد از تحمل بار ۹۳٫۶ % براي دنچرهاي نسبي ثابت و ۹۷٫۵ % براي روكش هاي تك ذكر شد. بزرگ ترين نگراني در قراردهي ايمپلنت در كودكان و نوجوانان، رشد اسكلتي و دنداني است. اثر رشد بر موقعيت ايمپلنت و اثر ايمپلنت و پروتزهاي متكي بر ان بر رشد اسكلتي و دنداني ، محدوديت هايي در كاربرد معمول ان در افراد در حال رشد ايجاد مي نمايد. درخواست بيشتر جهت كاربرد ايمپلنت به علت افزايش اگاهي والدين از اثرات مثبت رواني آن، همچنين تمايل به درماني با ثبات تر و بهبود حفظ استخوان از نظر فيزيوليژيكي در نواحي بي دندان مادرزادي يا ترومايي در مقايسه با پروتز متحرك، دندانپزشك را مجبور به ارزيابي و اگاهي بيشتر از روند رشد و اثرات متقابل آن با قراردهي ايمپلنت مي نمايد.
با وجود مزاياي كاريرد زودهنگام ايمپلنت در برخي بيماران با شرايط ويژه با فواصل زياد بين دنداني قراردهي تاخيري ايمپلنت تا زمان تكميل رشد اسكلتي و دنداني و كاريرد درمان هاي جايگزين نظير پروتزهاي متحرك و ثابت و ارتودنسي ثابت شده است. زيرا ايمپلنت در يك محيط ديناميك قرار داده مي شود و مشابه دندان عمل نمي كند و در طي رشد و جابجايي دندان ها نيز ثابت است و سبب ناهنجاري و برهم زدن رديف دنداني مي شود.
از سوي ديگر تفاوت هاي فردي فراوان و غير قابل پيش بيني به خصوص قبل از تكميل رشد نيز پيشگويي نتايج ايمپلنت گذاري را ناممكن مي سازد. لذا قراردهي ايمپلنت در دوران دنداني مختلط و حتي طي بلوغ، پيش اگهي محدودي دارد و درصورتي كه دندان پزشك مجبور به قراردهي زودهنگام ايمپلنت است، نواحي بي دندان طويل تر و متعددتر بر بي دنداني هاي منفرد برتري دارند.
عوارض عدم استفاده از روش كاشت ايمپلنت دندان